Torres del Paine

Gisteren zijn we de hele dag wezen lopen in het Natuurpark Torres del Paine. Op de kaart hadden we een route uitgestippeld die ons naar de 3 beroemde torens, Las Torres, zou brengen. Na een halfuurtje begon het pad al behoorijk steiler te worden. Tja, bergen liggen nu eenmaal altijd hoog. Een uur later hadden we het echt warm gekregen van de inspanning terwijl het maar 14 graden was, gelukkig wel zonnig en droog want er kan ook bewolking hangen en dan zie je natuurlijk niets van de bergen. We klommen steeds verder omhoog en liepen kilometers langs bergranden waar de wind heel sterk was. En verder ging het langs riviertjes, over hangbruggen en langs trekkershutten waar jongeren overnachten die meerdaagse tochten maken door dit natuurgebied. Het viel ons wel op dat er veel jongeren waren en weinig ouderen. Wij trokken de gemiddelde leeftijd flink omhoog. Er kwam zowaar een bord waarop stond dat het laatste stuk vrij steil omhoog ging, 350 meter hoogte nog te overbruggen, dus nog een paar kilometer. Onze rugzakken met eten, drinken, warme en regenkleding ed  begonnen zwaar te worden. Die laatste 350 meter waren echt steil met grote rotsblokken waar tussen/over je een pad moest zien te vinden.. Poeh poeh, lekker afzien want na elke bocht kwam er weer een ander nog hogere bocht. Maar als je er bijna bent, dan laat je je niet weerhouden door de laatste loodjes. Eindelijk na bocht 211 en 1000 calorieën lichter, kwamen de imposante Torens uitsteken boven de hele omgeving. Prachtig, ook omdat er een mooi blauw meer voor lag. Bovendien roep je altijd na uren zwoegen 'geweldig' want anders heb je voor nop die martelgang gemaakt. Na 30 foto's en wat filmopnames gingen we aan de lunch; droge crackers en gedroogde pruimen, het geheel rijkelijk besprenkeld met heerlijk water. De terugweg naar beneden ging een stuk soepeler, al moest je het rotsgedeelte goed uitkijken waar je je voeten neer zette. Onderweg kwamen we nog een imposant grote vos tegen; een plaatje! Leuk waren ook de gauchos met 5 of 6 paarden achter zich aan die als lastdier werden gebruikt om de trekkershutten te bevoorraden en rommel mee terug te nemen. Om 18 uur waren we erg blij dat we onze auto in konden stappen. In het hotel vertelde de 72 jarige Australische Jeanette ons dat die route in haar reisbeschrijving als 'zeer moeilijk' stond beschreven. Dat wisten we niet maar in de moeilijkheidsgraad konden wij ons wel vinden. We begrepen opeens waarom we zo veel jongeren en zo weinig oudjes tegen kwamen op de route...

Jeanette is een energieke en vrolijke weduwe die, toen geen van haar vriendinnen/familie mee wilde op een tocht naar Antarctica en Chili, besloot om dan maar alleen te gaan. Respect! Ze had een boerderij 500 km van Sydney met 3000 hectare grond die haar zoon nu had overgenomen. Ze woonde nu in een woonhuis met slechts 100 hectare. Je zou er claustrofobisch van worden, zo klein. Met Jeanette hebben we 2 avonden heel gezellig gegeten.