Zuidwaarts richting Puyuhuapi

Gisteren van Hornopiren naar Puyuhuapi gereist. We starten met een boottocht van 3,5 uur. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel auto's en vrachtauto's er op konden. We vaarden urenlang tussen grote bergen aan weerszijden. Fraai maar buiten op het dek wel nat en koud dus veel binnen gezeten. Vervolgens halfuurtje rijden door een soort tropisch regenwoud met hele grote varens. Daarna weer op de boot. Iedereen moet die boottochten maken want er zijn gewoon geen wegen in sommige delen van Chili. Het is nog steeds te moeilijk om daar wegen aan te leggen in dit onherbergzaam gebied. Het is een grote rotsformatie die erg hoog is. Het lijkt wel het Andesgebergte, en dat is het ook. 

Na een uurtje op de boot konden we fijn met onze auto de weg vervolgen. De wegen werden steeds leger dus we vroegen ons af waar al die auto's op de boot gebleven waren. Maar we wisten dat we de goede weg hadden want er is maar 1 weg richting het zuiden, hetgeen ook als South in de auto werd aangegeven. We boften want af en toe hadden we asfaltwegen, waar we niet op hadden gerekend en waar we wel 60 km p/u konden rijden maar vaak hadden we grind/gravel wegen waar je maximaal 30 kan rijden. Het was jammer dat we geen slagroom hadden meegenomen want die was aan het einde van de dag stijfgeklopt van het heen en weer schudden! Op de kaart zagen we dat er een grote plaats Chaiten, was, dus daar waren we van plan om groot inkopen te doen omdat we steeds verder van de bewoonde wereld af gaan. Bovendien wilden we in een leuk restaurant even goed lunchen want je weet niet wat je hierna nog krijgt. Nou, het viel tegen; Chaiten was een klein gehucht! Geen restaurant en alleen een minimercado, waar ook nog eens de helft van de voorraad planken leeg waren! We waren dus eigenlijk snel uitgewinkeld want van impulsieve aankopen vanwege aanlokkenlijke producten hadden wij geen last! 

Overal staan lifters langs de weg. Jos wil die graag meenemen omdat hij vroeger ook gelift heeft. Een andere reiziger ziet gelijk beroving, verkrachting en moord in het verschiet. Toch hebben we lifters meegenomen, namelijk twee kleine Chilieense meisjes die we wel de baas konden zijn als ze zouden trachten ons te overmeesteren. Natuurlijk waren dit alleraardigste eerste jaarsstudenten die heel blij waren dat we hun afzette bij hun camping. Mama vindt dat als deze studenten er voor kiezen om met de rugzak te willen reizen dat ze dan moeten lopen want dat weet je vantevoren als je aan deze tocht begint. Bovendien passen de lifters niet in onze auto omdat ze ook nog mega grote rugzakken met pannen en wc rollen bij zich hebben. Deze dames moesten dus de rugzak op de achterbank leggen en daar bovenop gaan zitten. 

Om 18.00 kwamen wij aan in Puyuhuapi en daar moest ergens ons B&B Rossbach liggen. Gelukkig snel gevonden maar eerlijk gezegd schrokken we ons dood toen we voor het armzalige huisje stonden! Waar zijn nu weer beland? Gelukkig viel het er achter gelegen aanbouwtje helemaal niet tegen. Het is in 2015 eraan gebouwd en ziet er nog lekker fris uit. We kijken uit over een riviertje en een imposante berg op de achtergrond, werkelijk prachtig! Na opgefrist te hebben zijn we op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Volgens Tripadvisors, altijd een goede raadgever, moesten we bij een restaurant zijn waar moeder in de bediening stond en vader in de keuken. Het was een topavond voor ze want alles zat vol. We hebben daar heerlijk gegeten; zalm uit de lokale rivier en  a dente versgebakken  groenten.